O tym i owym

Śniegu dookoła bardzo niewiele. Ostatnie odwilże skutecznie go unicestwiły i raczej - nieborak - jak na moje oko - nie podskoczy już wysoko (chwała rymom). Idzie ku wiośnie? Najwidoczniej tak, choć jestem w tym względzie optymistką bardzo umiarkowaną. Brak śniegu i dłuższe dni to jednak pocieszające elementy obecnej rzeczywistości. Mało tego. Dzisiaj rano, kiedy razem z Olkiem przemierzaliśmy trasę samochód - drzwi przedszkola - doszło do naszych uszu wesołe świergolenie ptaków. Takie, jakiego w tym roku jeszcze nie zasłyszałam. Lżej na duszy? Lżej, bo się dusza za sprawą ptaków uskrzydliła. Pewnie nie na długo, ale co tam - już nam wszystkim bliżej niż dalej do wiosny.

Poza tym - brak czasu. Stąd urosło mi kilka ogonów wszelkiej maści. Ogon czytania Waszych blogów i ogon odpowiedzi na Wasze komentarze do moich mości-postów. Są jeszcze inne ogony wszelkiego typu i w związku z tym przybieram powoli postać smoka. Ale nie takiego o 7 głowach czy choćby 7 rękach, które to warianty byłyby nawet wskazane - ale właśnie takiego o 7 ogonach. I niestety - jak to u smoków bywa - raz ucięty ogon - odrasta. Stąd motam się w tych swoich ogonach jak stonoga w swych stu nogach.

Dzieci odbyły urodziny i nawet nie zadedykowałam im z tej okazji posta na  Żywotniku. Zrobię to - na pewno. Ale z ogonem... Skoro już i tak tyle ich mam, to jeden dodatkowy nie zawadzi.

Co by tu jeszcze tak na naprędce?

W minioną niedzielę przyjechała do nas do Grajewa moja Mama. Ostatnio była u nas co najmniej 2 lata (jak nie 3) temu. Przywiozła ją - niemal na siłę - Bet. Nie to, że babcia nie chce do wnuków, bo właśnie do nich głównie chce i dla nich przyjechała - tu chodzi o co innego. Mama nigdy nie ma czasu. I jest to prawda prawdziwa i urojona zarazem. Zawsze ma coś do zrobienia, czas ją nagli i pili. Kury w kurniku, cielaki, jałówki, krowy i prosiaki w chlewach, koty na zapieckach, psy w budach, piec w małym domku, w którym się jeszcze nie pali a już powinno i masa innych przyczyn. Cóż - nie mamy do siebie daleko (55 km) i przecież ja z maluchami jeździmy do P. często, ale czasem trza tą naszą Matulę wyciągnąć niemal włokiem z końca świata - przynajmniej tuż za jego granicę. Nie wspomnę już, że mój szanowny Ojciec w ogóle chyba nie był u nas w mieszkaniu w Grajewie. Ale wcale nie dlatego, że nie chce czy ma do nas jakieś ALE. On po prostu nie ma potrzeby, by tu przyjeżdżać. I jest to dla wszystkich zrozumiałe. Bo i po co? Posiedzieć na kanapie? Z zięciem się przecież nie nagada, bo języki obaj panowie mają mało wspólne (technicznie, nie światopoglądowo), a tyle co ze mną i Olkiem to mu wystarczy jak my pojedziemy do P. Poza tym - czego on będzie jechał 55 km po to tylko, by wtarabanić się na 3 piętro i połazić po 62 m jak na miejscu w P. ma przestrzenie raczej płaskie i liczone w dziesiątkach hektarów? No. I wszystko jasne? Jasne, że jasne :).

Ach... dodatkowo - moja Mama zawsze boi się, że będzie przeszkadzać, że czas zabierać i takie tam duperele. Ale jest to wada i zaleta mojej Mamy. Wada - bo przegina. Przyjedzie na 2 godziny raz na 3 lata i jeszcze się czai, że przeszkadza. No ludzie! Zaleta? Nigdy nie wtrąca się, bez tak zwanej potrzeby, do naszego życia. Nic nam w domu nie przestawia, nie instruuje, nie komentuje, nie poucza, nie daje "dobrych" rad. Posiedzi chwilkę i już jej myśli lecą do kurnika w "drobim" pędzie ;-). Przeraźliwie pracowita i obowiązkowa jest moja Mama. I dba o zwierzaki. Rzeknę bez wahania, że zdecydowanie bardziej niż o siebie. Ale taka jest i basta. Jeśli ktoś wierzy, że się zmieni to niestety ma pecha. 

Z nowości jeszcze ta, że wspomniany wyżej zięć mojego Taty - czyli jakby nie było mój małżonek i tata moich synów zarazem - wyruszył dziś w dość daleką i być może całkiem długą podróż. Co się z tym wiąże? Znowu zostaję z moim dobytkiem sama. Nie będę biadolić, że nie dam rady itepe, itede. Bo oczywiście radę dam, ale będzie ciężko.  Nic to jednak - trza zakasać rękawy, uzbroić się w jeszcze więcej cierpliwości. I żyć jak dotąd. Do przodu.