Żywiołowa zapiekanka

Kupiłam wczoraj zapasy ziołowego pieprzu (mam fioła na punkcie przypraw oraz ziół i muszę mieć niemal wszystkie dostępne w sklepach – z wyjątkiem mieszanek typu przyprawa do mielonego, do sałatek, do kebaba etc).  Na odwrocie torebek z przyprawami często są przepisy. Rzadko korzystam, ale jak coś jarskiego i łatwego – kuszę się. Bądź przynajmniej nabieram natchnienia – jak to się miało wczoraj przy lekturze opakowania wspomnianego pieprzu.

Zapiekany kalafior.

Cóż... Nie było w domu kalafiora. Ni świeżego, ni mrożonego. Ale była paczka mrożonej mieszanki warzywnej, która kalafior zawierała. A zatem – do dzieła.

Ugotowałam zawartość torebki (1 kg) w wodzie z warzywną kostką bulionową, listkiem laurowym i kilkoma ziarnami ziela angielskiego. Po drodze wrzuciłam do wrzątku od dawna osamotniony w lodówce kawał pora i jedną cebulę (pokrojone, rzecz jasna). A, że osamotniony w lodówce był nie tylko kawał pora, ale i groszek w puszce – pod koniec gotowania również on chlupnął do waru. Miękkie, ale nie rozpaplane na maść warzywka odcedziłam i wymieszałam z przyprawami dosypanymi na chybił trafił – oczywiście wiodący pieprz ziołowy, dalej pieprz cytrynowy, ździebko czerwonej, ostrej papryki, ostatnią, pozostałą mi porcję zataru, którym swego czasu obdarowała mnie Arabelka i łyżeczkę mrożonej, posiekanej natki pietruszki (jeszcze z ogrodu w Pastorczyku). Ziołowe wątki typowo indyjskie tym razem sobie odpuściłam.

Wyciągnęłam z dna szuflady rzadko używane naczynie żaroodporne z przezroczystego szkła i o słusznych wymiarach. Delikatnie wysmarowałam je masłem klarowanym zwanym z indyjska ghee (kupnym, kupnym, nie swojskim), wrzuciłam nań mieszankę z warzyw, wyrównałam jak należy i zalałam sosem: śmietana – miałam 18-stkę z kartonika rodzimej marki łaciate - rozbełtana z 1 całym jajkiem.

Na tarce o grubych okach starłam pokaźny kawał sera typu rolada ustrzycka. Nie wiem czy ser wędzony nadaje się do zapiekania, ale kupiłam go w naszym firmowym sklepie naprawdę niezłą łempę i trzeba było zużyć. M. sery lubi i jada, ale ten nie cieszy się zbyt wielkim szacunkiem jego podniebienia. Ja – żółte sery jako takie jadam rzadko, bo ostatnimi czasy wolę sery typu mozzarella, feta, pleśniaki, serki wiejskie, włoskie i tym podobne.

Ostatki (foto z komórki)

Startą roladę wymieszałam z tartą bułką i posypałam na warzywa ówcześnie podlane śmietanowo-jajecznym sosem. Ser z bułką nie zwieńczył dzieła. Zwieńczyły go okruchy wyżej wymienionego masła klarowanego (nie przypala się) i ziarna sezamu.

Moje danie okupywało piekarnik około 30 minut. Temperatura 180 stopni.

Jako dodatek zrobiłam sos z... tego, co mi oczywiście znów zbywało w lodówce i "szło na zmarnowanie". Koncentrat pomidorowy, jogurt naturalny i ostre przyprawy – sól, pieprz, czosnek, chilli. I oregano. Gęstą konsystencję rozrobiłam kroplą wody.

Do towarzystwa temu wszystkiemu - surówka – rukola i sałata lodowa z sosem winegret umieszanym na własną modłę (UWIELBIAM).

I było dobre! Wszystko. I zapiekanka i sos i sałata.

I potem, M. znów mnie oskarżył o własne przeżarcie. Jak zresztą zawsze... Jego zdaniem, wina obżarstwa zawsze bowiem leży po stronie kucharza, a nie obżartucha. Uha-ha-ha ;-).

PS. To ja napisałam kulinarny post? Nie do wiary! I od razu przepraszam, że nie podałam typowego przepisu a zamieściłam kuchenne gadu-gadu :).