Mixer zdjęciowy

Przeglądałam dziś po trosze nasze zdjęcia. Mamy ich tak dużo, że makabra. Pozytywna makabra rzecz jasna, bo lubię do nich wracać i ukazują mi miniony świat ciesząc serce i oczy. Mnóstwo naszych zdjęć znajduje się  również na płytkach Mohiego, ale to jego własne dzieła, On ma je w swoich zasobach i wolę się w ten jego kosmiczny zbiór nie mieszać. Jeśli poszukuję jakichś zdjęć - pytam go i dostaję. Teraz jednak Mohi jest za 7 górami i za 7 rzekami a zatem do jego archiwum nie mam dostępu. Tzn - teoretycznie i praktycznie mam, ale jak napisałam - nie tykam się. Kiedyś usilnie poszukiwał jakiejś płytki i za nic się jej nie doszukał. Oczywiście znalazłam się w kręgu podejrzanych o jej ewentualne sprzeniewierzenie... Raczej nigdy nawet nie miałam tej cd w swoich łapach, no ale wiadomo - jakiś winny na podorędziu zawsze się przyda. Od tamtej chwili - co Mohiego to Mohiego, a co moje to sobie z tym robię co i kiedy mi się żywnie podoba. 

Powoli i sukcesywnie noszę też na pendrivie wybrane zdjęcia do studia fotograficznego w celu ich przekucia z wersji wirtualnej na papierową. Takie papierowe i dotykalne mają walor podobny do powiedzmy pisanych tradycyjnie listów czy ręcznie wypisywanych kartek z życzeniami i pocztówek - czyli czegoś - za czymś chyba już nie tylko ja zaczynam tęsknić (a wiem NA PEWNO, że nie tylko ja) - a co przykurzyło się sromotnie wraz z nastaniem internetu. 

A zatem robię papierowe zdjęcia, wkładam w albumy i potem dość często oglądamy je wspólnie z Oleśkiem. Mały bardzo lubi takie oglądanie fotek z mamuśką. Niemal wszystkie komentuje, wraca setnie do tych, które najbardziej mu się podobają, pyta o szczegóły i rechocze jak żaba, kiedy widzi samego siebie w formie mini czyli niedługo po urodzeniu.

Noszę się ponadto ze zrobieniem kilku kadrów w efektownych powiększeniach, które zawisną następnie na naszych ścianach. Rzecz oczywista - kilka zdjęć stoi w rameczkach na naszym książkowym regale. Jak tu bowiem robic tysiące zdjęć, mieć męża z branży, sprzęty i osprzęty i ani śladu tego wszystkiego w domu?

Kolejna rzecz oczywista - jak tylko wróci Mohi - od razu zrobimy sobie małą sesję studyjną. Aparatem zwanym wypaślakiem jeszcze chyba nie robiliśmy sobie naprawdę profesjonalnej sesji. Do tego jest przecież tło, lampy i parasole fotograficzne... Tak, tak, wiem - jak Mohi wróci to ja będę akurat tonowym mamutem, no ale kto powiedział, że takie mamuty nie mają prawa ustawiać się do zdjęć? Najwyżej kadr się powiększy ha ha ha. LOL 

Poniżej kilka moich zdjęć Olka, które zgrane z aparatu jakoś pozostały niezauważone a dziś je dostrzegłam i stwierdzam, że coś w sobie mają... Być może jest takich więcej ale póki co - w oczy rzuciły mi się właśnie te.

Lato 2009, kawaler na koturnach patrzy na świat zza balkonowych krat.

Zima 2009/2010, zakudłaczony kawaler w szaliku wygląda z kuchennego okna na zabielony świat.

Lato 2010, jedyna żywa postać na stacji...

Lato 2010 - Kiedy przyjedzie ten pociąg z tatą...