Rozważania matki skarconej

Na moment zaszłam dziś  z Olkiem do sklepiku z tanim badziewiem. Sklepik w stylu "Wszystko po 5 zł", po sąsiedzku z naszą małą pocztą. Na poczcie byliśmy w konkretnym celu a do sklepiku zaszliśmy tylko dlatego, że był tuż obok. Gapiłam się beznamiętnie po półkach utkanych towarem jak stara pajęcza sieć wrakami złapanych w nią stworzeń. Wzięłam do ręki dość ciekawy świecznik i nagle BUM! Krzyk na cały sklep: Nie! Nie ruszaj tego! Nie bierz! Osłupiałam. Gały dęba, konsternacja i za chwilę śmiech duszy i ciała. To mój syn. Mój własny syn tak się na mnie wydarł przy ludziach. Sprzedawczyni ledwo tłumiła rechot a Olek raz jeszcze głośno przykazał: Nie ruszaj, zostaw to, nie wolno!. Powiedział to tak serio, tak pewnie i z takim przekonaniem, że ja naprawdę potulnie odstawiłam ten świecznik na półkę z uczuciem, jakbym zrobiła coś złego! Po chwili oczywiście emocje opadły i razem z ekspedientką wymieniłyśmy kilka żartobliwych uwag na temat tego niespotykanego zajścia, ale te emocje były rzeczywiście wyjątkowe. 

Bardzo często mówię do Olka: nie, zostaw, postaw, odstaw, odłóż, nie ruszaj, nie dotykaj, nie wolno, nie trzeba... I ścięty koński łeb w końcu by zatrybił, załapał i przyjął sobie to do wiadomości. Wydaje mi się czasem, że moje gadanie do Olesia zupełnie nie skutkuje, a tu proszę - nie tylko poskutkowało, ale też dostałam nim rykoszetem. Jak piaskiem w oczy. Piaskiem, który rzuciłam garścią przed siebie a przekorny wiatr odwiał go mi z powrotem prosto w twarz.

Nie uniknę chyba samo oceniania się w odpowiedzi na własne pytania typu "jaką ja jestem matką - czy dobrą czy złą, czy wychowuję małego właściwie czy też nie, itp...". Jestem pewna, że zdecydowana większość kobiet zadaje sobie takie pytania. No bo po prostu nie da się inaczej. To jest naturalne. I zwykle ciężko sobie na nie jednoznacznie odpowiedzieć. Bo wychowanie to taki patchworek z włókien serca i nitek rozsądku. A te nie zawsze idą w parze, oj nie zawsze. Nie jestem typem matki majora, która nie pozwala na wiele, ryczy, krzyczy i sztorcuje przy każdej okazji ani też luzowo-bluesowej kumpeli, która beztrosko machnie ręką na zwalone ze sklepowych półek i potłuczone przez rozbestwione dziecko butelki. Jeśli bywam dla Olka bezwzględna lub z deka agresywna to tylko wtedy, kiedy przytłacza mnie ilość obowiązków, mam gorszy dzień, coś mi dolega lub nie idzie po mojej myśli. Jestem tylko człowiekiem... Czasem jednak myślę, że za często mówię do niego te słynne nie, nie rusz, postaw, popsujesz, pobijesz, nie wolno... 

Oj, matko Joanno, popraw się troszkę. Bo inaczej wszystko, co wpoisz w ten mały czarny łep będzie wypływało lawą wprost na Ciebie - jak to miało miejsce dzisiaj. Dzisiaj to było bardzo ale to bardzo zabawne, ale tak w ogóle to trzeba naprawdę włożyć mnóstwo roboty w wychowanie. Trzeba uważać na to, co się mówi i co się robi przy takim niewielkim człowieku. Bo człowiek niewielki ale rozumek już ma wystarczająco wielki by pomieścić w nim wszystko, cokolwiek do niego dociera. 

Nakrzyczał na mnie mój Olek - wykazał więc odpowiedzialność za matkę w sklepie (no bo jeszcze by pobiła ten świecznik i co wtedy? publiczny obciach dla dzieciaka?). Może więc miało to sens, he he? Ale potem w domu już ze 100 razy powiedział mi - kocham cię, a na moje biadanie, że pobolewa mnie ząb kazał otworzyć mi buzię i podmuchał... 

Pocieszę się więc sama w sobie - nie jestem chyba taką złą matką ;-).