Wiejska notka jesienna

Od środy wieczorem jesteśmy z Olesiem na Pastorczyku. 

Wczoraj był dzień ustawowo wolny od pracy z uwagi na kolejną rocznicę niepodległości naszej Polski Ojczyzny, a na dzisiaj wzięłam sobie urlop. Cztery wolne dni z kolei. Jak zwykle w takich przypadkach, spakowaliśmy manele i huzia na naszą wieś. Nie powiem jednak, aby  tym razem pobyt tutaj był nadzwyczaj ekscytujący. Wszystkiemu winna pogoda. Jest do bólu  TAK listopadowa, że chyba i lekarz na ten "ból" by nie pomógł. Pada, siąpi, pokapuje, podlewa, leje, mży, kapie i co tam robi się jeszcze, jeżeli tylko ma się na myśli deszcz. Do tego oczywiście jest ciemno, ponuro i nieprzyjemnie. Nasz Pastorczyk - jak wiele osób już wie - to swoisty koniec świata. Oddalony co nieco od innych aglomeracji, obecnie utopiony w przemokniętych połaciach pól, łąk i pastwisk. Pola mają jedynie 2 kolory - brunatny i zielony, przy czym zieleń jest tylko tam, gdzie wzeszło posiane we wrześniu ozime zboże czyli u nas najczęściej żyto i pszenżyto. Łąki i pastwiska są już puste, w kolorze zgniło lub pożółkło zielonkawym, a krowy wychodzą na nie jedynie na niedługi, 3-4 godzinny spacer, by zażyć świeżego powietrza, rozprostować kości i ewentualnie skubnąć gdzieniegdzie jakąś zagubioną trawkę. Poza tym rezydują w oborze dokarmiane osypką (czyli mielonym zbożem), kiszonką z kukurydzy, o której niedawno pisałam, sianokiszonką z bel i czasem owsianką (czyli owsianą słomą). Na drzewach ciężko uświadczyć już jakieś listki. Stoją posępne i obnażone w oczekiwaniu na lepsze czasy, które niestety nadejdą dla nich dopiero za kilka miesięcy. Słowem - za oknem rozległe, puste przestrzenie przykryte szarym niebem. 

Nosimy się z Olkiem z małego domku do dużego. Duży jest co prawda o wiele cieplejszy, czysty i nowoczesny ale jakoś nie możemy do końca się w nim zadomowić. Zresztą centrum życiowe nadal utkwione jest w tym malutkim. Tam mama nadal gotuje, śpi i stamtąd ma tylko krok na podwórko. A na podwórko musi wychodzić niemal bez przerwy bo taka jest specyfika życia i pracy na wsi. My z Alankiem też jeszcze śpimy TAM. Przykrywamy się pierzastą pierzyną i wstajemy dopiero około 8. Nie mamy potrzeby zrywać się rano, poza tym jest zimno i mokro, nie za bardzo można iść na dwór... Jakoś więc niespecjalnie mamy tu co robić, bo skoro nie da się długo przebywać na dworze, to ogólnie jesteśmy ograniczeni w aktywności. Nie chodzimy nawet do wieczornego dojenia krów. Uwija się przy tym Beata i rodzice, czasem Michał. My z Olkiem, żeby iść do obory musimy przebrać się od stóp do głów, bo niestety zapach obory przenosi się niemal do szpiku kości a potem niezbyt elegancko te zapachy prezentują się w domu. Do tego, podziębionego Alana muszę opaputać w tak grubą warstwę ciuchów, że sam proceder ubierania zajmuje mnóstwo czasu. Wczoraj padało niewiele, więc ubrałam go i wypuściłam trochę na podwórko. Co głównie robił? Siedział w piaskownicy! Koniec końców, umorusany, z kapą  u nosa i zgrabiałymi palcami przywlókł się do domu sam z siebie. Z gumaków wysypałam tonę mokrego piachu, z kurtki wytrzepałam drugą i postanowiłam nie puszczać go więcej na dwór choćby ryczał, kwiczał i świszczał ze złości. Dzisiaj zamierzaliśmy jechać na rynek i po zakupy do Kolna. Nici jednak z wypadu bo leje od rana i włóczęga po błotnistym targowisku z zasmarkanym Olesiem zupełnie nie miałaby sensu. 

Dobrze, że Beata zakupiła sobie sobie w końcu internet. Można na chwilkę wyjrzeć przez szklane okno na świat. Ten bowiem tu i teraz jest tak ograniczony, że szkoda słów. Niby uwielbiam tu przebywać ale w taką aurę i o tej porze roku moje uwielbienie nieco przygasa. Beata pojechała do pracy (czytaj staż w ARiMR), jutro i niedzielę całe dnie spędzi na uczelni. Korzystam więc pod jej nieobecność z dobrodziejstwa internetu. W innym przypadku, oboje z Alanem dostajemy tzw. kopa i wypad z baru. Beti ma bowiem egzaminy, przygotowuje magisterkę i nie życzy sobie intruzów pod bokiem - czyli w jej pokoju. Moja siostra jest całkiem dobrym stworzeniem, ale ogólnie to jest zdecydowana, zasadnicza  i głównie dba o swoje interesy. Generalnie to chyba jednak ma  w tym rację, bo nikt inny o nie zadba, he he. 

Ok, kończę powoli tę pisaninę. Sprawdziłam pocztę, na ewentualne maile i komentarze odpiszę jak wrócę do siebie do Grajewa. Z uwagi na listopadowe natchnienie i brak innych zajęć - napisałam również powyższy tekst :-). Jako chyba pierwszy (może nie ostatni) z Pastorczyka właśnie. Może uda mi się potem kliknąć kilka fotek otaczającego nas tutaj rewiru.

A teraz idziemy z Alankiem do małego domku. Mama miała mi przytargać kilka główek kapusty, które będę sobie relaksacyjnie szatkować do kiszenia. Swojska kiszona kapusta jest o niebo lepsza od tej kupnej, nie ma co. A zatem do dzieła!

Pozdrawiam wszystkich serdecznie z zapadanego, szarego końca świata!